19 september, van Cozanesti naar Săpânța

Vandaag zijn we wat later vertrokken. Het was vannacht erg koud en met crocks lopend door het natte gras kregen we ijskoude voeten, dus eerst even opwarmen en bijkomen. Eenmaal onderweg werd het een prachtige rit door de Karpaten, met veel stijgen en  dalen en veel bochtenwerk. (Gisteren hadden we ook van die stukken). Op bepaalde momenten zagen we de sneeuw die daar nog op de bergen lag. Bij een gebied waar skiliften waren passeerden we een van onze groepsleden, Franc. Harrie kwam daar later langs en heeft hem nog even gesproken.

Wat zagen we nog meer: vaak waren de zijwegen verhard grind, zoals we eigenlijk overal hebben gezien in Roemenië en Moldavië.  We zagen veel huizen met versieringen. Onderweg moesten we op de rem, onze tegenliggers op de weg waren een kudde koeien! We hebben boodschappen gedaan in Borsa. Toen we die aan het inladen waren kwam er een grote kudde koeien door de hoofdstraat. Bij ons vertrek waren we net de volgende kudde voor, maar we moesten de eerste kudde nog voorbij. Dat kostte de hele file wat tijd. Onderweg in Roemenië en Moldavië hebben we maar een paar campers gezien  buiten de campers van onze eigen groep. Het weer was regenachtig  soms miezerig  soms droog en soms een flinke bui.

Rond half vijf kwamen we aan in Sapanta, bij het Vrolijke Kerkhof: .Het Vrolijke Kerkhof is beroemd geworden door de manier waarop de plaatselijke bevolking de dood heeft uitgelachen. De houten kruisen zijn in felle kleuren beschilderd. De vrolijke begraafplaats (Cimitirul Vesel) ligt in het dorp Săpânța, in de provincie Maramureș, en het is de plaats waar degenen die uit deze wereld vertrekken dat het liefst op een luchtige manier doen.

De houten kruisen op de graven zijn beschilderd in heldere, symbolische kleuren, overwegend blauw, voorzien van een afbeelding en gevuld met donker humoristische gedichten die verband houden met het leven van de overledenen en hun beeltenis in de herinnering van hun familie en in die van de gemeenschap. Dit gezegd zijnde, is de Vrolijke Begraafplaats zeker een van de beroemdste begraafplaatsen in Roemenië, zo niet in de wereld.

De eerste graven op deze vrolijke begraafplaats werden in 1935 versierd op initiatief van de volksambachtsman Stan Ioan Patras, die een humoristische noot wilde toevoegen aan dit van nature trieste afscheid. Aangenomen wordt dat hij zich heeft laten inspireren door de Dacische cultuur, waarvan wordt aangenomen dat zij het leven vierden en niet treurden om de dood. Het Vrolijk Kerkhof was enigszins een geheim voor de buitenwereld tot in de latere periode van zijn leven, in het begin van de jaren 1970, toen een Franse journalist de plaats ontdekte en populariseerde.

Tegenwoordig wordt de traditie voortgezet door zijn leerling, Dumitru Pop Tincu, en het Merry Cemetery telt nu meer dan 800 felgekleurde kruisen, gebeeldhouwd uit eikenhout. Sommige zijn aan beide zijden beschilderd, met aan de ene zijde epitafen over het leven van de overledene en aan de andere zijde illustraties over hoe ze zijn gestorven. Stan Ioan Pătraș overleed in 1977, en hij liet zijn huis en zijn werk na aan zijn meest geliefde leerling, die levensverhalen blijft schilderen op de houten kruisen.

Daarna naar camping Patravul in die plaats. We (met Harry en Annie, we hadden afgesproken dat we elkaar later op de dag weer zouden zien) hebben heerlijk gegeten on het restaurant wat bij het complex hoort. Er werd daar ook door 5 dames de verjaardag van oma gevierd. We hebben happy birthday gezongen en  plotseling kregen we alle vier een plak van de verjaardagstaart. Een leuke ervaring. 

In de regen weer terug en we zien morgen wel wat de dag ook ons brengt.