13 september, Ada met de home-care mee

Vandaag een heel bijzondere dag: ik mocht mee met 'home-care', met onze wijkverpleging te vergelijken, maar ook weer niet. De enige overeenkomst is zorg voor kwetsbare, afhankelijke mensen. Van tevoren waren we gewaarschuwd: Moldavië is het armste land van Europa, je zult geconfronteerd worden met bittere armoe en oude huisjes, waar van alles mis mee is. Er stonden vandaag vijf adressen op de lijst, maar eerst moesten we nog even boodschappen doen: 5 broden, 5 pakken melk, 5 pakjes thee en 5 zakken boekweit. Scheve, verfloze huizen, modder, grote stenen en een ongelijk pad dat naar de deur leidt en voordeuren die niet op slot kunnen, geen stromend water (waterputten in elke straat), geen gas, bij twee dames ook geen elektriciteit. Bij drie van de vijf een lemen vloer (koud). Een van de dames had alleen plastic slippers en vroeg in tranen om schoenen voor de winter, een ander was bang om uit haar schamele huisje gezet te worden, en alle vijf de dames waren alleen, zonder familie, en straatarm. De wijkverpleging komt één keer in de week. De verzorging is een nat washandje over gezicht, handen en voeten. Voeten en nagels zijn gitzwart en worden met een bot schaartje geknipt. Met één brood, één pak melk, één pakje thee en de boekweit moeten ze de hele week doen. Troosteloze triestheid!! De winter komt er aan, maar nu al die verkleumde handen en voeten. Angst: 'wat als er met mij wat gebeurt!" Een van de dames die wel elektriciteit had, huilde omdat ze de rekening niet kon betalen. Het liefst had ik van alles voor ze gekocht en gedaan. Het laat je niet los, een steen op je maag. Wat zijn wij, ondanks alles, enorm bevoorrecht dat wij in Nederland wonen. Voor de dames van Home-care die ik vandaag heb leren kennen, alleen maar lof. Over stoffige weggetjes, langs boze honden en bijna geen middelen doen ze wat ze kunnen, met heel veel liefde en aandacht.