15 en 16 september, donderdag en vrijdag - onverwachte problemen

Donderdag: ik zou met gasten rijden naar Chisinau, naar het Dendrarium; daar was ik al geweest, maar bij de verdeling van werkzaamheden kwam het beter uit om te rijden. Helaas, op weg naar de oppikplaats begon de amper rare geluiden te maken en ben ik blijven staan en heb ik de SOS-alarmcentrale in Nederland gebeld. Rond half elf werd me gezegd dat ze de Moldavische alarmcentrale zouden in schakelen. Om half een bleek dat die de mail nog niet gelezen had. Na nog een paar keer bellen nog steeds geen bericht dat er een sleepdienst zou komen. De dendrarium-reizigers waren intussen al weer terug en in overleg met alarmcentrale en Katja (Ekaterina), een van de leidinggevenden van het tehuis is besloten een andere optie te kiezen. We staan niet op een camping maar op de grote binnenplaats van een Ford-Transit garage. De camper was te lang om op de auto ambulance te kunnen, dus is hij ongeveer 1 a 1,5 km gesleept naar onze 'kampeerplek'. Achter het stuur een van de chauffeurs van het tehuis, dat was gemakkelijker voor het contact tussen sleper en gesleepte. Ik ben met zijn auto gegaan. Er bleek een 'katrol' waar een V-snaar of zoiets over heen gaat gebroken te zijn. Het Renault onderdeel was natuurlijk niet beschikbaar, maar om kort te gaan: vrijdagmiddag was hij gerepareerd. Qua kosten viel het mee; de sleepkosten 300 Lei, dat is ongeveer 17 euro en de reparatie incl. onderdeel 3300 Lei, ca. 175 euro. Het moest cash, en ik heb geen bonnetjes gevraagd of gekregen, vond ik ook niet echt nodig. Kortom, blij dat tegen zeer redelijke kosten we weer verder kunnen. Wat was ik blij dat ik donderdag moest rijden, anders hadden we zondagmorgen bij het vertrek dit probleem gehad en dan was de hulp een stuk moeilijker geweest. Donderdag was dus voor mij een onplezierige dag, om het maar netjes uit te drukken. De directrice van de stichting kwam me wel voor het eten halen, want een sleepdienst zou van te voren bellen en na ca. een half uur aanwezig zijn.De camper heeft overigens op onze normale plek gestaan, er naar toe geduwd met een trekstang, zodat we gewoon stroom en zo hadden. De volgende morgen is hij naar de brug gesleept en gerepareerd. De donderdag hebben we afgesloten met het dagelijkse rondje informatie uitwisselen en de plannen voor de volgende dag bespreken. Na een drankje en zo was de dag weer voorbij..De belkosten naar de alarmcentrale bedroegen iets van 123 euro, zonder dat er uiteindelijk hulp is komen opdagen. Een ander probleem dat ik had dat ik met mijn Simpel abonnement geen uitgaande gesprekken vanuit Moldavië kon doen; na veel zoeken op internet en bij simpel kwam ik er achter dat er geen roaming overeenkomst is voor uitgaande gesprekken en sms-jes vanuit Moldavië en een groot aantal andere landen. Gelukkig kon ik met mijn dual-sim telefoon met mijn Simyo prepaid wel bellen. Grrrr

Wat gebeurde er nog meer op donderdag: Ada voelde zich niet zo lekker, de corona zelftest bleek gelukkig negatief te zijn. We hadden een hele zak brillen meegenomen uit Nederland, ooit verzameld binnen de parochie Pax-Christi. Ada heeft is met Annie en een Moldavische bezig geweest om brillen te proberen: mensen laten lezen en op andere manieren proberen duidelijk te krijgen of er verbetering was; ze zijn geen opticien, dus gewoon proberen. Uiteindelijk zijn er 14 mensen ontzettend blij gemaakt met een bril en één met een gehoorapparaat (van oma Nell). Er is afgesproken dat het home-care team, de dames en heren, die naar mensen toegaan, de beschikking hebben over de rest van de spullen zodat die daar goed mee kunnen doen.

Een van de medewerkers kan goed masseren, had al iemand van ons geholpen en die heeft mijn rug ook weer even losgemaakt. Dat was ook wel lekker. Een van onze medereizigers, alleenreizend, voelde zich niet zo goed, had een boterham en een hardgekookt ei gegeten. Na Ada's aanbod van verse tomatensoep en het ontdooien daarvan, meldde hij dat hij zich al weer iets beter voelde en nooit zulke lekkere tomatensoep had gegeten. Onze kleinkinderen noemen dit oma's soep en niemand heeft nog maar inde buurt kunnen komen van haar soep!.

De vrijdag: afscheid van de bewoners en van de day-care bezoekers: een gezellige ochtend met wafels en pannenkoeken gemaakt door onze club. Van tevoren de tafels en stoelen klaar zetten, en daarna met muziek, dans van beide kanten, en oud-Hollandse spelletjes die Jan had meegenomen. Niet iedereen was geïnteresseerd maar diegenen die wel kwamen werden soms aardig fanatiek.. Een feestelijk afscheid van de cliënten van het  tehuis. Natuurlijk waren er de nodige toespraken, ook van de oudste bewoner van het huis, in het Engels. . Tijdens het eten kreeg ieder van ons een oorkonde van de stichting om te laten zien hoe ze ons bezoek en ons werk op prijs hadden gesteld, met nog wat chocolade verrassingen. Sita en Ada waren onder de indruk van de omstandigheden waarin de home-care leefden. Door ons en nog een ander stel is € 120,- ter beschikking gesteld, specifiek voor home-care. Met als eerste uitgaven schoenen voor een vrouw die geen schoenen had om de winter door te komen en het betalen van de elektriciteitsrekening van een ander, die anders afgesloten zou wo9rden. En ze hebben alleen maar een paar peertjes in huis hangen, geen koelkast of wat dan ook. Sita vertelde dat van de vijf mensen die ze bezocht hadden er één stromend water had (wel buiten) en de rest naar de waterput moest.

Vrijdagavond was het afscheid binnen de groep. Bas was naar Boedapest gevolgen en gaat zaterdag weer terug naar huis. aangezien er maar één directe vlucht per week is, was dit de beste optie voor hem. Na afloop is iedereen naar de camper gegaan en een aantal, waaronder wij, lagen vroeg te kooi.

Op zaterdag is het afscheid van de staf en de vrijwilligers, daarover later meer.